As ugly as I seem

Το ήξερα, το περίμενα ,το διαισθανόμουν...τόση θετική σκέψη δε θα κρατούσε για πολύ. Είχα φτάσει σε κατάσταση ζεν , δ(ζ)εν με πτοούσε τίποτα. Τι εξεταστικές, τι η κατάσταση στη δουλειά να έχει ξεφύγει εκτός ελέγχου( υπό Κανονικές Συνθήκες θα έπρεπε να έχω καταλήξει με νεύρα σερπαντίνες και να έχω αποκτήσει και 5-6 τικ) εγώ όμως... ζεν."Ι see trees are green red roses too" και τα σχετικά.
Η πόλη μου όμως είχε άλλα σχέδια για μένα. Σου λέει" δεν μπορεί όλοι να γκρινιάζουν και αυτή να είναι μέσα στη τρελή χαρά...θα τη στρώσω εγώ". Σήμερα λοιπόν, κατευθυνόμενη προς ένα από τα πολλά κτήρια που στεγάζουν τη σχολή μου, αποφάσισα να την περπατήσω την Αθήνα,να τη χαρώ (τρομάρα μου).
Παγίδα Νο 1: Πεζοδρόμια...Αφού δεν είναι για τους πεζούς γιατί συνεχίζουμε να τα αποκαλούμε έτσι;; Αν εξαιρέσουμε κάποια αξιοπρεπή πεζοδρόμια στην Πανεπιστημίου την Ακαδημίας και τη Σταδίου(και αυτά προς θεού όχι σε όλο το μήκος των οδών,λίγα από 'δω λίγα από 'κει...επιλεκτικά) σε όλα τα άλλα καραδοκούν λακκούβες ,κολώνες-κολωνάκια,εννοείται τσίχλες και εκτός των άλλων γλιστράνε διαβολεμένα (μην κάνει κανείς το λάθος και βάλει καινούργιο παπούτσι έστω και μία μέρα μετά από βροχή στο κέντρο...έχει φάει "σούπα" στη Σκουφά το υπογράφω)
Παγίδα Νο 2: Air Conditions...Φτύνουν συνεχώς και αδιαλείπτως, και άμα δεν τα περιμένεις(γιατί ορισμένα προειδοποιούν με τις λιμνούλες που σχηματίζουν στο πεζοδρόμιο) τρελαίνεσαι,λες: "Τώρα κουτσουλιά ήταν αυτό;" ή "Ποιος κάφρος φτύνει από το παράθυρο;" και μετά ηρεμείς..."Α! μωρέ το air condition ήταν(απόλυτα φυσιολογικό,δεν το συζητώ)"
Παγίδα Νο 3:Σκαλωσιές. Τι επισκευάζουμε ακριβώς;;Το πρόσωπο της πόλης αποκλείεται. Οι σκαλωσιές βρίσκονται χρόνια τώρα σε συγκεκριμένα σημεία και πλέον έχουν "δέσει" με το περιβάλλον τόσο που να μη διανοείσαι ότι κάπου εκεί πίσω υπάρχει και ένα κτήριο, και που να σηκώσεις το βλέμμα να κοιτάξεις πιο ψηλά...ή θα πέσεις στη λακκούβα, ή θα σου μπει το υγρό του air condition στο μάτι σαν κολλύριο ή θα κουτουλήσεις στην κολόνα(τελικά το έχει μελετήσει καλά η πόλη το concept..."Πως θα τους κάνω να έχουν συνεχώς σκυμμένο το κεφάλι; Έτσι ) Και όμως,πίσω από τα άθλια αυτά πράσινα πέπλα, κρύβονται ομορφιές. Έτσι και ένα από τα κτήρια της σχολής μου. Βρίσκεται στη γωνία Αριστείδου και Σοφοκλέους. Φανταστείτε ένα τριόροφο γωνιακό ψηλοτάβανο κτήριο (και μάλιστα το σχήμα το είναι σχεδόν ημικυκλικό) θυμίζει αρκετά νεοκλασικό που θα μπορούσε άνετα να σταθεί στη Champs Elysee αλλά η μοίρα του ήταν να στέκεται εκεί βρώμικο και παραμελημένο...αλλά η σκαλωσιά... σκαλωσιά(επί τουλάχιστον 5 χρόνια ) .Τι θέλουν να δείξουν; Ότι το έχουν κατά νου να το επισκευάσουν και έχουν βάλει τις σκαλωσιές μπροστά σαν post-it για να μην το ξεχάσουν; Ή ότι κάποτε κάποια στιγμή ξεκίνησαν να το σουλουπώσουν και μετά προέκυψε δουλειά με καλύτερες μίζες και το άφησαν για την περίοδο που θα έχουν αναδουλειές;;
Aχ λίγο αν την αγαπούσαμε αυτή την πόλη, πόσο πιο όμορφη, ανθρώπινη και φιλόξενη θα την είχαμε κάνει. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με μεράκι και αγάπη για το όμορφο το καλαίσθητο και το αυθεντικό. Βλέπω κουκλίστικα μικρά μαγαζιά με γλυκύτατους ευχάριστους ανθρώπους, να ενδιαφέρονται για την ποιότητα (των προϊόντων τους, των υπηρεσιών τους ,της ζωής τους/μας εν γένει) και όχι για τη μαζική κατανάλωση και το γρήγορο και εύκολο κέρδος. Ακολουθούν το πάθος τους, το στηρίζουν και έτσι ομορφαίνουν και τη δική μας καθημερινότητα. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι γενναιόδωροι, διατεθειμένοι να μοιραστούν μαζί μας τους δικούς τους μικρούς θησαυρούς.
Κάπως έτσι ξεγλιστρώ από τις κακοτοπιές της Αθήνας. Υπέροχοι άνθρωποι μου υποδεικνύουν ψιθυριστά τις κρυψώνες και όμορφες μυρωδιές με παίρνουν απ΄το χέρι και με ταξιδεύουν...

Μιας και μπήκε λοιπόν το Φθινόπωρο , η πρώτη μου πρόταση θα είναι μία παρεξηγημένη συνταγή που μπορεί να σας θυμίσει την Αθήνα. Είναι ένα "άσχημο"(οπτικά) φαγάκι που έχει γίνει με πολύ όμορφα και απλά υλικά αλλά αν του δόσεις μια ευκαιρία είναι πολύ νόστιμο, μπορεί να σε συντροφεύσει και να σε ζεστάνει μια κρύα φθινοπωρινή μέρα.


Οι περεξηγημένες ρίζες

Υλικά : 5 μέτριες πατάτες
4 μέτρια κρεμμύδια
2 μικρά καρότα
1 ποτηράκι κρασί
4 κούπες νερό (τουλάχιστον)
1/2 κουταλάκι (αυτό είναι το μυστικό της συνταγής) μείγμα μπαχαρικών για
tacos (θα το βρείτε στο super market στο τμήμα με τα έθνικ προϊόντα)
Αν δεν το βρείτε βάλτε μία πρέζα κύμινο και άλλη μία πάπρικα.
1 ποτηράκι του κρασιού ελαιόλαδο
Αλάτι και πιπέρι

Εκτέλεση: Κόβουμε τις πατάτες σε κυβάκια, τα κρεμμύδια σε φέτες (λίγο πιο παχιές από
αυτές που κόβουμε για τη χωριάτικη, και τα καρότα σε πολύ πολύ λεπτές
ροδελίτσες.
Βάζουμε το μισό λάδι σε μία κατσαρόλα και μόλις αρχίσει να ζεσταίνεται
προσθέτουμε τις πατάτες και τα καρότα και ανακατεύουμε ζωηρά για
περίπου 10'. Κατόπιν προσθέτουμε τα κρεμμύδια, συνεχίζουμε να ανακατεύουμε
και προσθέτουμε το υπόλοιπο λάδι.
Μόλις αρχίσουν να κολλάνε τα λαχανικά στον πάτο της κατσαρόλας σβήνουμε
με το κρασί και προσθέτουμε αρκετό αλάτι (δηλαδή λίγο παραπάνω απ' όσο θα
βάζατε σε κανονικό φαγητό και αυτό λόγω του ότι οι πατάτες τραβάνε το αλάτι
και αν βάλετε κανονική ποσότητα θα είναι λίγο άνοστο)
Μετά από 2'-3' προσθέτουμε 3 κούπες νερό,το πιπέρι και το μείγμα μπαχαρικών,
το καπακώνουμε και το αφήνουμε να βράσει σε μέτρια φωτιά μέχρις
ότου να πιει τα νερά του και να έχουν βράσει καλά οι πατάτες ( αρκετές θα πρέπει
να έχουν λιώσει). Αν δεν έχει συμβεί αυτό, προσθέτετε και την άλλη κούπα νερό.
Μόλις τελειώσει θα έχετε μία μελωμένη "ριζόσουπα",και αν κάνει πολύ κρύο μαζί
με τα μπαχαρικά προσθέστε και λίγο μπούκοβο.

Καλή σας απόλαυση

"I guess I'll hang my tears out to dry"

" Το να κόψεις το κάπνισμα είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο...εγώ το κάνω κάθε μέρα ! " (Groucho Marx).

Είναι μία μεγάλη απόλαυση για μένα, ειδικά μετά από ένα ωραίο γεύμα ή κατά τη διάρκεια ατελείωτων συζητήσεων με φίλους. Είναι η παράξενη παρέα μου κάποια μοναχικά βράδια και η μαγική ,ου κρυψώνα σε στιγμές αμηχανίας. Και όμως το αναπάντεχα ευχάριστο νέο που μου ανακοίνωσαν δύο φίλοι με έκανε (τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή αυτή που συντάσσω το κείμενο) να το κόψω.

Σκοπός μου δεν είναι να αναφερθώ στο νέο αυτό καθ' εαυτό αλλά στο πόση χαρά μπορεί να μας δώσει η ευτυχία ενός ατόμου που αγαπάμε και στο πως μπορεί μια ευχάριστη είδηση (που πολλές φορές ίσως να μην αφορά καν εμάς) να αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε και αξιολογούμε τα πρόσωπα και τα γεγονότα γύρω μας.(Δεν ξέρω κατά πόσο γίνομαι αντιληπτή, προσπαθώ να εκφράσω με λόγια τα συναισθήματα μου αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι τα καταφέρνω.)

Θέλησα και εγώ λοιπόν να συμμετάσχω στη χαρά των φίλων μου αφιερώνοντας /θυσιάζοντας (όπως θέλετε πείτε το) μία μεγάλη μου απόλαυση. Θα θυσιάσω λοιπόν χωρίς κανένα ενδοιασμό στους δικούς τους θεούς αυτή μου την αγάπη και ελπίζω να καταφέρω και έμπρακτα να τους σταθώ και να φανώ αντάξια των προσδοκιών τους.

Είναι ασύγκριτη η χαρά που παίρνουμε όταν προσφέρουμε το οτιδήποτε, με αγάπη και ανιδιοτελώς (αν δε θεωρείται ιδιοτέλεια το συναισθηματικό κέρδος που έχουμε) και αυτή τη χαρά λοιπόν μπορούμε να την πάρουμε και από κάτι τόσο απλό όπως...η μαγειρική.

Θα κλείσω την εισαγωγή όπως άρχισα και αναφερόμενη στην αγάπη μου για το κάπνισμα θα κλείσω με μία ακόμα ατάκα του Groucho Marx : " Those are my principles, and if you don't like them... well, I have others."

Τα ... μαντατομακάρονα

Υλικά: 1/2 πακέτο μακαρόνια (εγώ είχα σπαγγέτι αν και νομίζω ότι linguini θα ήταν
ακόμα καλύτερα,εσείς βάλτε ότι θέλετε.)
6 μεγαλούτσικα φρέσκα μανιτάρια (champinions de Paris= Τα άσπρα που έχουν τα super-market στα μπλε κουτάκια συνήθως) κομμένα σε λεπτές φέτες.
2 πιπεριές κομμένες σαν σπιρτόξυλο(1 κόκκινη και 1 κίτρινη...αλλά τα θέματα
των φυλετικών διαχωρισμών τα έχω λύσει από την πρώτη μου ανάρτηση ;-P )
1/2 πακετάκι σπόρους από κουκουνάρια
2 σκελίδες σκόρδο
6-7 σταγόνες σησαμέλαιο
1 κούπα κρέμα γάλακτος (η light με 3% λιπαρά είναι πολύ καλή αλλά λογικά η πλήρης θα είναι καλύτερη)
1 σφηνάκι ουίσκι
Αλάτι
Πιπέρι
Λίγο ελαιόλαδο

Εκτέλεση: Γεμίζουμε μισό ποτήρι του κρασιού με ελαιόλαδο και ρίχνουμε μέσα μία σκελίδα σκόρδο που έχουμε χαρακώσει σε αρκετά σημεία. Το αφήνουμε στην άκρη.

Βράζουμε τα μακαρόνια και μόλις είναι σχεδόν έτοιμα, κρατάμε στην άκρη δύο κουτάλες (ναι εννοώ τις μεγάλες της κουζίνας που χρησιμοποιούμε για να σερβίρουμε τις σούπες) με το νερό στο οποίο έβρασαν. Τα στραγγίζουμε και τα περιχύνουμε με το λάδι στο οποίο είχαμε κάνει "υποβρύχιο" το σκόρδο.

Σε ένα τηγάνι βάζουμε λίγο ελαιόλαδο και μόλις ζεσταθεί προσθέτουμε την άλλη σκελίδα του σκόρδου πολύ πολύ ψιλοκομμένη ή λιωμένη τα κουκουνάρια και τις πιπεριές. Σοτάρουμε για λίγα λεπτά σε μέτρια προς δυνατή φωτιά και προσθέτουμε τα μανιτάρια. Εδώ ίσως να χρειαστούμε λίγο ακόμα λαδάκι. Μόλις αναμειχθούν όλα τα υλικά και έχουν αρχίσει να ψήνονται τα σβήνουμε με το σφηνάκι ουίσκι. Τα ανακατεύουμε και μόλις εξατμισθεί το αλκοόλ (μετά από 2-3 λεπτά) προσθέτουμε την κρέμα γάλακτος τις σταγόνες από το σησαμέλαιο, το αλάτι και το πιπέρι.

Αφήνουμε τη σάλτσα να βράσει σε σιγανή φωτιά και μόλις πάρει μία καλή βράση προσθέτουμε την μία κουτάλα από το νερό που έχουμε κρατήσει. Αν τη θέλετε πιο αραιή προσθέστε κι άλλο νερό. Ανακατέψτε τα λίγο ώστε να ομογενοποιηθεί η σάλτσα και αφήστε τη να πάρει μία ακόμα βράση.

(Όταν κάνω μακαρόνια συνήθως τα σουρώνω 1'-2' νωρίτερα από την ώρα που αναγράφεται στη συσκευασία, τα περιχύνω με το λάδι και μετά τα αφήνω να βράσουν για 2 ακόμα λεπτά μέσα στη σάλτσα που έχω ετοιμάσει. Αν θέλετε ακολουθείτε και αυτό το βήμα)

Προσθέτετε φλούδες παρμεζάνα ή όποιο άλλο τυρί σας αρέσει

And when you're finished it will look like this...

Καλή σας απόλαυση!

Ελπίζω να έχω την κατανόησή σας για το ασυνάρτητο κείμενό μου και θα χαρώ πολύ να διαβάσω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας.

ΥΓ1: Οι τίτλοι των αναρτήσεων δεν έχουν πάντα άμεση σύνδεση με το κείμενο ή τη συνταγή,συνήθως προκείπτουν σπό συνειρμούς ...καγκουρό(πηδάω συνεχώς από το ένα θέμα στο άλλο)

"Always look on the bright side..."

Ξημέρωσε ξανά...και η μέρα προβλέπεται, για ακόμα μια φορά, δύσκολη Δεν πτοούμαι όμως...φοράω την καλή μου διάθεση( έχω άδεια σήμερα, και δεν θα αφήσω τίποτα να μου πάει στραβά), καταφέρνω να παραβλέψω ότι πρωί πρωί θα πάω στο Πανεπιστήμιο να δώσω ένα "παλούκι" μάθημα, βάζω τα ακουστικά οι U2 μου εύχονται "Have a nice day" οι Guns and Roses "Take me down to the Paradise city" και οι Jet με ρωτάνε..."Are you gonna be my girl?"

Ε, ναι λοιπόν είμαι full από θετική ενέργεια και πανέτοιμη να ξεκινήσω τη μέρα!Μόλις όμως βγω στη λεωφόρο, ο Γιάννης(Αγγελάκας) με προειδοποιεί "Δε χωράς πουθενά" και δεν εννοεί τις θέσεις του parking...Γιατί βλέπω παντού μίζερες φάτσες; Γιατί κανένας μα κανένας άνθρωπος δε χαμογελάει πια; Γιατί κανένας δεν απαντά σε μία ευδιάθετη καλημέρα; Γύρισαν από διακοπές και έχουν κοπεί τα φτερά τους;Τι να πω; Ότι είμαστε άξιοι της μοίρας μας θα πω.

Δουλεύουμε, αγχωνόμαστε, τρέχουμε να προλάβουμε...τι ακριβώς; Τις 10 maximum μέρες διακοπών; Σε αυτές τις 10 μέρες κρύβεται η ευτυχία μας; Και οι άλλες 355;;; Κάθε μέρα μπορεί να έχει όμορφες μικρές στιγμές. Εμείς τους βάζουμε ταμπέλες ("Εσύ είσαι μέρα διακοπών,εσύ είσαι καλή μέρα, εσύ είσαι καθημερινή ,βαρετή και μαύρη") και δεν τους επιτρέπουμε να μας εκπλήξουν, να μας αποκαλύψουν τις ομορφιές που βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας.

Δεν πετάω σε ροζ συννεφάκια. Ξέρω τι συμβαίνει γύρω μας. Με δαιμονίζει η αδικία που βλέπω γύρω μου, τρελαίνομαι με τον ωχαδερφισμό των γύρω μου και τα φουσκωμένα υπερεγώ. Βλέπω τα υποκριτικά χαμόγελα των πολιτικών, που προσπαθούν να δημιουργήσουν άβουλα στρατιωτάκια προγραμματισμένα να δουλεύουν να κοιτάνε την πάρτη τους να μην έχουν προσωπική ζωή και το Σ-Κ να "τα σπάνε" στα μπουζούκια.

Δεν λέω να παραβλέπουμε την πραγματικότητα,λέω όμως πως δεν επιτρέπω σε κανένα τέτοιο στρατιωτάκι να μου χαλάει καθημερινά την αισθητική και τη διάθεση. Ο καθ ένας είναι αυτό που νοιώθει,τη στιγμή που το εκφράζει. Το νησί, οι διακοπές, η ευτυχία, ζούνε μέσα μας. Στο χέρι μας και στο μυαλό μας είναι να τα ζήσουμε οποτεδήποτε και οπουδήποτε και να τα περάσουμε και στους γύρω μας...

Η σημερινή συνταγή λέγεται...

"Σοκολατένια καταπολέμιση της μιζέριας"

(Εισαγωγικά: Tο εν λόγω επιδόρπιο είναι κάτι ανάμεσα σε κεϊκ σοκολάτας, Brownies και mud cake.Διερωτόμαι μήπως το blog θα έπρεπε να το ονομάσω "κάτι σαν..." αφού όσες συνταγές έχω αναρτήσει είναι ένα μπέρδεμα συνταγών...τέλος πάντων.)

Υλικά:

400γρ σοκολάτα κουβερτούρα ( Κατά προτίμηση μαύρη κατάμαυρη 80% κακάο,γούστα είναι αυτά)

125γρ βούτυρο(Σε απλά ελληνικά...το μισό πακετάκι του βουτύρου ή της μαργαρίνης)

1/2 της κούπας αλεύρι που φουσκώνει

1/3 της κούπας κονιάκ( ή ακόμα καλύτερα Tia Maria ή Grand Marnier)

2 αυγά

Για άρωμα αν θέλετε προσθέτετε μια βανίλια ή ένα κουταλάκι απόσταγμα φυσικής βανίλιας ή αν θέλετε να του δώσετε άρωμα πορτοκάλι στη θέση του κονιάκ βάλτε grand marnier πορτοκάλι.

Εκτέλεση:

Βάζουμε σε bain marrie(Μια μεγάλη κατσαρόλα γεμάτη ως τη μέση με νερό, και από πάνω της ένα μικρότερο κατσαρολάκι όπου τοποθετούμε τα υλικά.Αυτός ο τρόπος μας βοηθά να λιώνουμε τα υλικά χωρίς να έρχονται σε άμεση επαφή με το μάτι της κουζίνας και να καίγονται...καμμένη σοκολάτα=μπλιαχ μπλιαχ μπλιαχ) τη σοκολάτα και το βούτυρο. Τα αφείνουμε να λιώσουν και τα ανακατεύουμε, μέχρι να γίνουν κάπως έτσι

Το κατεβάζουμε από τη φωτία και προσθέτουμε το μισό αλεύρι, το αλκοόλ, το υπόλοιπό αλεύρι και στη συνέχεια ένα ένα τα αυγά.Μετά την προσθήκη κάθε υλικού ανακατεύουμε ζωηρά και μετά περνάμε στο επόμενο...(κάποιες διευκρινήσεις μπορεί να κουράζουν ορισμένους, αλλά είναι διευκρινιστικές για τους αρχάριους.)

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς. Βουτυρώνουμε μια μακρόστενη φόρμα ή 6 ατομικά φορμάκια.Η στρογγυλή φόρμα του κέικ είναι πολύ μεγάλη και βαθιά για τη συγκεκριμένη συνταγή. Αν δεν έχετε μακρόστενη φόρμα, τα μακρόστενα ταψάκια αλουμινίου που έχουν τα super market είναι μιά χαρά και επιπλέον μετά δε θα έχετε και πλύσιμο...τέλεια!

Βάζουμε το μείγμα στη φόρμα και το ψήνουμε για 10-15 λεπτά το πολύ.Είναι η μοναδική συνταγή στην οποία κρατάω χρόνο.Δεν πρέπει να ψηθεί πολύ, για να μείνει το κέικ υγρό στο κέντρο.Μόλις κλείσει 10΄ στο φούρνο δείτε αν η επιφάνεια έχει ψηθεί( δηλαδή έχει γίνει λίγο σκληρή), αν ναι αφήστε το για ακόμα 1-2 λεπτά ΟΧΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ.

Et Voila!!

Το παγωτό είναι (όπως είχα υποσχεθεί την προηγούμενη φορά) βανίλια με macademia και καραμέλα...

Με τι θα το συνοδεύσω;

Ετοιμάζω ένα δυνατό καφέ φίλτρου και προσθέτω δύο σταγόνες απόσταγμα πορτοκαλιού δυο κουταλάκια του γλυκού Amaretto και γάλα( αυτό είναι προαιρετικό...όχι οτι τα άλλα είναι υποχρεωτικά, αλλά λέμε...)

ΥΓ: Το ξέρω ότι είμαι άθλια φωτογράφος, αλλά θέλω να απεικονίζω...περί τίνος πρόκειται

Καλή Απόλαυση...