Κάνω τις αμαρτίες μου να 'χω να μετανιώνω!!!

Αν πριν το blog είχε αραχνιάσει...τώρα μούχλιασε άρχισε να καταρρέει και αν ήταν σπίτι θα ήταν στοιχειωμένο! Περιέργως έχω όρεξη να γράψω μόνο όταν η διάθεσή μου είναι πολύ καλή! Ναι, το blog μου όπως και η κουζίνα μου είναι ο ψυχίατρός μου!
Η διάθεση είχε φτάσει στο ναδίρ και η αυτοπεποίθηση στο -5. Αλλά η ζωή κάνει κύκλους όπως στροβιλίζονται τα αστέρια στην έναστρη νύχτα του Van Gogh.To καλύτερο δώρο είναι όταν ξεπλένεσαι ,από τη λάσπη του βάλτου όπου βουλιάζεις, με την πολύχρωμη βροχή των φίλων που σε αγαπούν, είναι δίπλα σου και αθόρυβα και μαγικά έρχονται και σε λούζουν σε ξυπνούν και σου φωτίζουν χαρούμενους δρόμους.
Το πρώτο βήμα έγινε με μια εκδρομή στη Θεσσαλονίκη(αααχ!).Πόσο μαγική είναι αυτή η πόλη;;; Οι άνθρωποι είναι ανοιχτοί γλυκύτατοι πρόσχαροι(εκτός από τους ταξιτζήδες!) και πάνω απ' όλα...μερακλήδες!!! Δεν μπήκαμε σε ένα καφέ, μπαρ ή εστιατόριο που να μην είχε στυλ, άποψη εξαιρετική αισθητική, υπέροχες γεύσεις και αρώματα. Δε με νοιάζει αν κάνω διαφήμιση...αλλά εγώ θα αναφέρω ένα προς ένα τα μαγαζιά που επισκέφθηκα (Το καλό πρέπει να λέγεται).
Έχουμε και λέμε:

Σταθμός 1ος- Ξενοδοχείο Electra Palace. Ακριβούτσικο αλλά αν τα χαλαλίζεις ο ιδανικός τόπος διαμονής ειδικά την περίοδο του Φεστιβάλ κινηματογράφου, αφού το "Ολύμπιον" είναι ακριβώς απέναντι. Επιπλέον είναι τόσο down town (Πλατεία Αριστοτέλους) που μπορείς να κινηθείς χωρίς αυτοκίνητο και συνεπώς να ζήσεις να περπατήσεις και να "μυρίσεις" την πόλη.
Σταθμός 2ος- Εστιατόριο Ζύθος (Πίσω από τον Λευκό Πύργο) Εξαιρετικό φαγητό με μενού που δεν περιορίζεται στα τυπικά πιάτα μπυραρίας και με πλούσια κάβα κρασιών as well.Μην παραλείψετε να παραγγείλετε μανιτάρια γεμιστά με 4 τυριά και τα απερίγραπτα linguini με πράσο και κιμά (ένας εκπληκτικός συνδυασμός με μυρωδιές που ξυπνούν αναμνήσεις και εκ μοντερνίζει με απόλυτο σεβασμό, τον κιμά της μαμάς μας με την πρασόπιτα της γιαγιάς!)
Σταθμός 3ος-Καφέ Θερμαϊκός (Πάνω στην παραλία) όμορφος ζεστός χώρος με μεγάλη ποικιλία σε ροφήματα...το κακό είναι ότι μπορεί να σας σερβίρουν άλλα αντί άλλων και να καταλήξετε όλη η παρέα να έχει δοκιμάσει όλη την παραγγελία!!
Σταθμός 40ς- Φλου (Νικηφόρου Φωκά 9 , επίσης πίσω από τον Λευκό Πύργο) Bar σταθερή αξία. Δεν είναι καν σταθμός, ή μάλλον είναι ο τερματικός σταθμός κάθε βραδιάς στη Θεσσαλονίκη. Τα λόγια είναι περιττά. Τέλεια μουσική, υπέροχα πλάσματα, τρέλα,τρέλα τρέλα...
Σταθμός 5ος-Εστιατόριο Παπαρούνα... Πολυβραβευμένο γνωστό σε όλους τους gourmeδιάριδες. Είναι γεγονός πως η ποιότητα έχει ελαφρώς πέσει...αλλά και πάλι η Παπαρούνα είναι άξιος αντίπαλος πολλών νέων εστιατορίων της πόλης. Μην παραλείψετε να παραγγείλετε το τηγανητό brie με μαρμελάδα μύρτιλο και το "δεν έχω λόγια να το περιγράψω" παγωτό Αρμενοβίλ (απλά προσκυνάμε)
Σταθμός 6ος-Νέα φοβερή ανακάλυψη...SPITIMOU! Καφέ-Bar στη Λέοντος Σοφού 26.Ένα παλιό σπίτι σε μια παλιά πολυκατοικία μετατρέπεται σε έναν φιλόξενο χώρο που συνδυάζει το retro με το new wave.Πολύχρωμο, άνετο (οι καναπέδες που είναι όλοι διαφορετικοί και πας στοίχημα ότι τους έχουν κλέψει από τη γιαγιά σου ή έστω, από το παλιό σου σπίτι διαμορφώνουν μικρά σαλόνια) και επιπλέον υπάρχει ένα ακόμη σαλόνι γεμάτο βινύλια όπου μπορείς να κάτσεις και να τα ακούσεις για όση ώρα θες!
Σταθμός 7ος- Κι άλλη νέα ανακάλυψη...(ήχος από τύμπανα) Τα γράδα (Καλαποθάκη 16). Υπέροχος ζεστός χώρος με κυρίαρχη την παρουσία του ξύλου, εξαιρετική μεσογειακή κουζίνα και ανεξάντλητη ενημερωμένη κάβα! Δοκιμάστε οπωσδήποτε το κρεμώδες γαργαλιστικό ριζότο μανιταριών, το χοιρινό με τα δαμάσκηνα ( ο συνοδευτικός πουρές μας φάνηκε προκάτ, αλλά τους το συγχωρούμε) και το πικάντικο κοτόπουλο με πράσινο κάρυ.
Σταθμός 8ος-Το Μικρό Διατηρητέο. Το βρήκαμε άκρως ανανεωμένο σε σχέση με πέρσι. Πολύβουο ( με την καλή έννοια) με μικρές διακοσμητικές εκπλήξεις σε κάθε γωνιά, ωραία διάφανα σερβίτσια και πολύ καλός καφές.
Σταθμός 9ος- Pasta Flora Darling!!!!! (Αν είσαι τυχερός και βρεις να κάτσεις) Εδώ οτιδήποτε συναντήσεις είναι κλεμμένο από το σπίτι γιαγιάς και κόβεις το κεφάλι σου ότι "σε εκείνο το πιατάκι μου έβαζε η γιαγιά το αβγό μου " "σε αυτή τη ζαχαριέρα φύλαγε ο παππούς μου το αλάτι!" "Αυτά τα κεντημένα ποταμάκια, αλογάκια και ότι άλλο υπάρχει σε υποκοριστικό στη φύση τα είχε η γιαγιά μου κορνιζαρισμένα στο σαλόνι". Όχι το μαγαζί δεν είναι καθόλου μίζερο, αντιθέτως έχει χιούμορ ,χρώμα και πολλές πινελιές (ή μήπως καλύτερα μουντζούρες;) από την παιδική μας ηλικία. Επίσης διαθέτει ωραίο καφέ, μπισκότα από τον cookie man και παίζει και πολύ καλή μουσική.

Το μόνο σίγουρο είναι πως το αργότερο μέχρι τον επόμενο Νοέμβρη θα ξαναπάμε... έχουμε μαζευτεί πολλοί Αθηναίοι junkies με τη Θεσσαλονίκη!

ΥΓ1: Το post ξεκίνησα να το συντάσσω το Νοέμβριο του 2008 και αξιώθηκα να το τελειώσω σήμερα...04/01/09 !!

ΥΓ2: Αν περιμένατε συνταγές...δε θα σας απογοητεύσω, έχω αρκετές, αλλά επειδή μαγείρεψα τόσο πολύ στις γιορτές κάνω ένα break. Στο επόμενο post ελπίζω να έχω αρκετές.

"Change your mind I know you live in hell"

Το blog έχει πλέον επισήμως αραχνιάσει...Έχει περάσει καιρός από την τελευταία μου ανάρτηση αλλά ελπίζω να επανορθώσω!
Τον τελευταίο καιρό ένας ήχος ακούγεται συνεχώς ..."κραχ, κρατς,σκρατς,χρρρτς" κάπως έτσι. Τον ακούω γύρω μου, τον ακούω και μέσα μου...κάτι έσπασε, κάτι σχίστηκε, κάτι κατέρρευσε,ή μήπως κάτι γεννιέται και σιγά σιγά σπάει το τσόφλι του;Μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα. Ίσως την ώρα που κάτι διαλύεται κάτι άλλο πολύ πιο όμορφο να γεννιέται. Όπως την περασμένη εβδομάδα,παραδείγματος χάριν, ενώ ως οικονομολόγος παρατηρούσα μία οικονομία να καταρρέει, ως νέος άνθρωπος ανακάλυπτα φρέσκους ανθρώπους να δημιουργούν ένα νέο πολύχρωμο μουσικό σύμπαν ,Ο Βeirut, oι Daltons free trio (κάνουν live σε μπαράκια και καφέ της Αθήνας ,εγώ τους πέτυχα Κυριακή μεσημέρι στου Ψυρρή και ήταν εκπληκτικοί http://www.myspace.com/daltonsfreetrio) επίσης ο Σπύρος Μακρής που με την κιθάρα του μας ταξιδεύει (μόλις ενημερωθώ για το επόμενο live του I will let you know προς το παρόν... http://www.myspace.com/akindynafasolia) και πόσοι ακόμα που ντύνουν και ομορφαίνουν τις μέρες μας με τη μουσική τους.

Και για να μην ξεχνιόμαστε...η σημερινή συνταγή λέγεται:


Pasta Antifa-sta

Υλικά: 1 πακέτο μακαρόνια
1 κουτί συμπυκνωμένος χυμός ντομάτας
3 φέτες μπέικον ψιλοκομμένο
2 σκελίδες σκόρδο
1 μικρό κουτάκι φρέσκα μανιτάρια κομμένα σε λεπτές φέτες
3 κουταλιές κρεμώδες τυρί
4-5 φέτες σαλαμάκι αέρος
1 ποτηράκι του κρασιού ημίγλυκο κόκκινο κρασί
2 κουταλάκια του γλυκού βασιλικό αποξηραμένο (δεν το συζητάμε ότι ο φρέσκος είναι
καλύτερος)
1/2 κουταλάκι θυμάρι
1 πρέζα κόκκινη γλυκιά πάπρικα
1 ποτηράκι του κρασιού λάδι (αν έχετε ελαιόλαδο με έντονη οξύτητα προτιμήστε ή
ηλιέλαιο ή 1/2 ποτηράκι λιωμένη μαργαρίνη)
Αλάτι και πιπέρι

Εκτέλεση: Χαράζετε τη μια σκελίδα σκόρδο με ένα μαχαιράκι και τη βυθίζετε στο λάδι.
Σε ένα τηγανάκι βάζετε ένα κουταλάκι μαργαρίνη ή μια κουταλιά ελαιόλαδο
σε δυνατή φωτιά και προσθέτετε μία σκελίδα σκόρδο τα μανιτάρια το μπέικον το
σαλάμι και τα αφήνετε να σωταριστούν. ανταλλάξουν τις μυρωδιές τους
(δηλαδή μετά από 5-6 λεπτά) τα σβήνετε με το κρασί.
Μόλις αρχίσουν να εξατμίζονται τα υγρά αφαιρέστε το σκόρδο και προσθέστε το
χυμό ντομάτας τα μυρωδικά λίγο αλάτι, πιπέρι και μισό ποτήρι νερό.
Χαμηλώστε τη φωτιά και αφήστε τη σάλτσα να βράσει για 10 λεπτάκια.
Προσθέστε το τυρί κρέμα και ανακατέψτε μέχρι να λιώσει το τυρί ώστε
η σάλτσα να πάρει ένα "πορτοκαλο-ροζ"χρώμα.

Μόλις βράσετε τα μακαρόνια, τα σουρώνετε και τα περιχύνετε με το λάδι όπου
είχαμε στην αρχή βυθίσει τη μία σκελίδα σκόρδο.(Αυτό είναι προτιμότερο να
γίνει όταν τα μακαρόνια είναι στο σουρωτήρι ώστε τα περιττά λάδια να απο-
-μακρυνθούν. Τα σερβίρετε σε ένα πιάτο και τα περιχύνετε με τη σάλτσα.


Καλή σας απόλαυση


Λόγω τεχνικών προβλημάτων η φωτογραφία του πιάτου θα είναι στη διάθεσή σας προσεχώς


Κλείνοντας ,ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας ένα αγαπημένο μου τραγούδι


ARE YOU READY

Julie says that I must wake up

I am losing touch 'cause I think too much
I'm afraid to feel, my life feels unreal
You will not find love if you think you're not good enough

Are you ready to rebel
Change your mind, I know you live in hell
Are you ready, oh

All of my beliefs, they come back to me
I think life is tough, so my life is tough
She says find a way to develop love
To receive my love, believe you are good enough

Are you ready to rebel
Change your mind, I know you live in hell,
Are you ready

When we forget why we're here
Out goes love, in comes fear
And if not then, I'm all alone
I need nothing 'til my mind takes hold
Hold, hold

Are you ready to rebel
Are you ready


JAMES

As ugly as I seem

Το ήξερα, το περίμενα ,το διαισθανόμουν...τόση θετική σκέψη δε θα κρατούσε για πολύ. Είχα φτάσει σε κατάσταση ζεν , δ(ζ)εν με πτοούσε τίποτα. Τι εξεταστικές, τι η κατάσταση στη δουλειά να έχει ξεφύγει εκτός ελέγχου( υπό Κανονικές Συνθήκες θα έπρεπε να έχω καταλήξει με νεύρα σερπαντίνες και να έχω αποκτήσει και 5-6 τικ) εγώ όμως... ζεν."Ι see trees are green red roses too" και τα σχετικά.
Η πόλη μου όμως είχε άλλα σχέδια για μένα. Σου λέει" δεν μπορεί όλοι να γκρινιάζουν και αυτή να είναι μέσα στη τρελή χαρά...θα τη στρώσω εγώ". Σήμερα λοιπόν, κατευθυνόμενη προς ένα από τα πολλά κτήρια που στεγάζουν τη σχολή μου, αποφάσισα να την περπατήσω την Αθήνα,να τη χαρώ (τρομάρα μου).
Παγίδα Νο 1: Πεζοδρόμια...Αφού δεν είναι για τους πεζούς γιατί συνεχίζουμε να τα αποκαλούμε έτσι;; Αν εξαιρέσουμε κάποια αξιοπρεπή πεζοδρόμια στην Πανεπιστημίου την Ακαδημίας και τη Σταδίου(και αυτά προς θεού όχι σε όλο το μήκος των οδών,λίγα από 'δω λίγα από 'κει...επιλεκτικά) σε όλα τα άλλα καραδοκούν λακκούβες ,κολώνες-κολωνάκια,εννοείται τσίχλες και εκτός των άλλων γλιστράνε διαβολεμένα (μην κάνει κανείς το λάθος και βάλει καινούργιο παπούτσι έστω και μία μέρα μετά από βροχή στο κέντρο...έχει φάει "σούπα" στη Σκουφά το υπογράφω)
Παγίδα Νο 2: Air Conditions...Φτύνουν συνεχώς και αδιαλείπτως, και άμα δεν τα περιμένεις(γιατί ορισμένα προειδοποιούν με τις λιμνούλες που σχηματίζουν στο πεζοδρόμιο) τρελαίνεσαι,λες: "Τώρα κουτσουλιά ήταν αυτό;" ή "Ποιος κάφρος φτύνει από το παράθυρο;" και μετά ηρεμείς..."Α! μωρέ το air condition ήταν(απόλυτα φυσιολογικό,δεν το συζητώ)"
Παγίδα Νο 3:Σκαλωσιές. Τι επισκευάζουμε ακριβώς;;Το πρόσωπο της πόλης αποκλείεται. Οι σκαλωσιές βρίσκονται χρόνια τώρα σε συγκεκριμένα σημεία και πλέον έχουν "δέσει" με το περιβάλλον τόσο που να μη διανοείσαι ότι κάπου εκεί πίσω υπάρχει και ένα κτήριο, και που να σηκώσεις το βλέμμα να κοιτάξεις πιο ψηλά...ή θα πέσεις στη λακκούβα, ή θα σου μπει το υγρό του air condition στο μάτι σαν κολλύριο ή θα κουτουλήσεις στην κολόνα(τελικά το έχει μελετήσει καλά η πόλη το concept..."Πως θα τους κάνω να έχουν συνεχώς σκυμμένο το κεφάλι; Έτσι ) Και όμως,πίσω από τα άθλια αυτά πράσινα πέπλα, κρύβονται ομορφιές. Έτσι και ένα από τα κτήρια της σχολής μου. Βρίσκεται στη γωνία Αριστείδου και Σοφοκλέους. Φανταστείτε ένα τριόροφο γωνιακό ψηλοτάβανο κτήριο (και μάλιστα το σχήμα το είναι σχεδόν ημικυκλικό) θυμίζει αρκετά νεοκλασικό που θα μπορούσε άνετα να σταθεί στη Champs Elysee αλλά η μοίρα του ήταν να στέκεται εκεί βρώμικο και παραμελημένο...αλλά η σκαλωσιά... σκαλωσιά(επί τουλάχιστον 5 χρόνια ) .Τι θέλουν να δείξουν; Ότι το έχουν κατά νου να το επισκευάσουν και έχουν βάλει τις σκαλωσιές μπροστά σαν post-it για να μην το ξεχάσουν; Ή ότι κάποτε κάποια στιγμή ξεκίνησαν να το σουλουπώσουν και μετά προέκυψε δουλειά με καλύτερες μίζες και το άφησαν για την περίοδο που θα έχουν αναδουλειές;;
Aχ λίγο αν την αγαπούσαμε αυτή την πόλη, πόσο πιο όμορφη, ανθρώπινη και φιλόξενη θα την είχαμε κάνει. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με μεράκι και αγάπη για το όμορφο το καλαίσθητο και το αυθεντικό. Βλέπω κουκλίστικα μικρά μαγαζιά με γλυκύτατους ευχάριστους ανθρώπους, να ενδιαφέρονται για την ποιότητα (των προϊόντων τους, των υπηρεσιών τους ,της ζωής τους/μας εν γένει) και όχι για τη μαζική κατανάλωση και το γρήγορο και εύκολο κέρδος. Ακολουθούν το πάθος τους, το στηρίζουν και έτσι ομορφαίνουν και τη δική μας καθημερινότητα. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι γενναιόδωροι, διατεθειμένοι να μοιραστούν μαζί μας τους δικούς τους μικρούς θησαυρούς.
Κάπως έτσι ξεγλιστρώ από τις κακοτοπιές της Αθήνας. Υπέροχοι άνθρωποι μου υποδεικνύουν ψιθυριστά τις κρυψώνες και όμορφες μυρωδιές με παίρνουν απ΄το χέρι και με ταξιδεύουν...

Μιας και μπήκε λοιπόν το Φθινόπωρο , η πρώτη μου πρόταση θα είναι μία παρεξηγημένη συνταγή που μπορεί να σας θυμίσει την Αθήνα. Είναι ένα "άσχημο"(οπτικά) φαγάκι που έχει γίνει με πολύ όμορφα και απλά υλικά αλλά αν του δόσεις μια ευκαιρία είναι πολύ νόστιμο, μπορεί να σε συντροφεύσει και να σε ζεστάνει μια κρύα φθινοπωρινή μέρα.


Οι περεξηγημένες ρίζες

Υλικά : 5 μέτριες πατάτες
4 μέτρια κρεμμύδια
2 μικρά καρότα
1 ποτηράκι κρασί
4 κούπες νερό (τουλάχιστον)
1/2 κουταλάκι (αυτό είναι το μυστικό της συνταγής) μείγμα μπαχαρικών για
tacos (θα το βρείτε στο super market στο τμήμα με τα έθνικ προϊόντα)
Αν δεν το βρείτε βάλτε μία πρέζα κύμινο και άλλη μία πάπρικα.
1 ποτηράκι του κρασιού ελαιόλαδο
Αλάτι και πιπέρι

Εκτέλεση: Κόβουμε τις πατάτες σε κυβάκια, τα κρεμμύδια σε φέτες (λίγο πιο παχιές από
αυτές που κόβουμε για τη χωριάτικη, και τα καρότα σε πολύ πολύ λεπτές
ροδελίτσες.
Βάζουμε το μισό λάδι σε μία κατσαρόλα και μόλις αρχίσει να ζεσταίνεται
προσθέτουμε τις πατάτες και τα καρότα και ανακατεύουμε ζωηρά για
περίπου 10'. Κατόπιν προσθέτουμε τα κρεμμύδια, συνεχίζουμε να ανακατεύουμε
και προσθέτουμε το υπόλοιπο λάδι.
Μόλις αρχίσουν να κολλάνε τα λαχανικά στον πάτο της κατσαρόλας σβήνουμε
με το κρασί και προσθέτουμε αρκετό αλάτι (δηλαδή λίγο παραπάνω απ' όσο θα
βάζατε σε κανονικό φαγητό και αυτό λόγω του ότι οι πατάτες τραβάνε το αλάτι
και αν βάλετε κανονική ποσότητα θα είναι λίγο άνοστο)
Μετά από 2'-3' προσθέτουμε 3 κούπες νερό,το πιπέρι και το μείγμα μπαχαρικών,
το καπακώνουμε και το αφήνουμε να βράσει σε μέτρια φωτιά μέχρις
ότου να πιει τα νερά του και να έχουν βράσει καλά οι πατάτες ( αρκετές θα πρέπει
να έχουν λιώσει). Αν δεν έχει συμβεί αυτό, προσθέτετε και την άλλη κούπα νερό.
Μόλις τελειώσει θα έχετε μία μελωμένη "ριζόσουπα",και αν κάνει πολύ κρύο μαζί
με τα μπαχαρικά προσθέστε και λίγο μπούκοβο.

Καλή σας απόλαυση

"I guess I'll hang my tears out to dry"

" Το να κόψεις το κάπνισμα είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο...εγώ το κάνω κάθε μέρα ! " (Groucho Marx).

Είναι μία μεγάλη απόλαυση για μένα, ειδικά μετά από ένα ωραίο γεύμα ή κατά τη διάρκεια ατελείωτων συζητήσεων με φίλους. Είναι η παράξενη παρέα μου κάποια μοναχικά βράδια και η μαγική ,ου κρυψώνα σε στιγμές αμηχανίας. Και όμως το αναπάντεχα ευχάριστο νέο που μου ανακοίνωσαν δύο φίλοι με έκανε (τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή αυτή που συντάσσω το κείμενο) να το κόψω.

Σκοπός μου δεν είναι να αναφερθώ στο νέο αυτό καθ' εαυτό αλλά στο πόση χαρά μπορεί να μας δώσει η ευτυχία ενός ατόμου που αγαπάμε και στο πως μπορεί μια ευχάριστη είδηση (που πολλές φορές ίσως να μην αφορά καν εμάς) να αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε και αξιολογούμε τα πρόσωπα και τα γεγονότα γύρω μας.(Δεν ξέρω κατά πόσο γίνομαι αντιληπτή, προσπαθώ να εκφράσω με λόγια τα συναισθήματα μου αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι τα καταφέρνω.)

Θέλησα και εγώ λοιπόν να συμμετάσχω στη χαρά των φίλων μου αφιερώνοντας /θυσιάζοντας (όπως θέλετε πείτε το) μία μεγάλη μου απόλαυση. Θα θυσιάσω λοιπόν χωρίς κανένα ενδοιασμό στους δικούς τους θεούς αυτή μου την αγάπη και ελπίζω να καταφέρω και έμπρακτα να τους σταθώ και να φανώ αντάξια των προσδοκιών τους.

Είναι ασύγκριτη η χαρά που παίρνουμε όταν προσφέρουμε το οτιδήποτε, με αγάπη και ανιδιοτελώς (αν δε θεωρείται ιδιοτέλεια το συναισθηματικό κέρδος που έχουμε) και αυτή τη χαρά λοιπόν μπορούμε να την πάρουμε και από κάτι τόσο απλό όπως...η μαγειρική.

Θα κλείσω την εισαγωγή όπως άρχισα και αναφερόμενη στην αγάπη μου για το κάπνισμα θα κλείσω με μία ακόμα ατάκα του Groucho Marx : " Those are my principles, and if you don't like them... well, I have others."

Τα ... μαντατομακάρονα

Υλικά: 1/2 πακέτο μακαρόνια (εγώ είχα σπαγγέτι αν και νομίζω ότι linguini θα ήταν
ακόμα καλύτερα,εσείς βάλτε ότι θέλετε.)
6 μεγαλούτσικα φρέσκα μανιτάρια (champinions de Paris= Τα άσπρα που έχουν τα super-market στα μπλε κουτάκια συνήθως) κομμένα σε λεπτές φέτες.
2 πιπεριές κομμένες σαν σπιρτόξυλο(1 κόκκινη και 1 κίτρινη...αλλά τα θέματα
των φυλετικών διαχωρισμών τα έχω λύσει από την πρώτη μου ανάρτηση ;-P )
1/2 πακετάκι σπόρους από κουκουνάρια
2 σκελίδες σκόρδο
6-7 σταγόνες σησαμέλαιο
1 κούπα κρέμα γάλακτος (η light με 3% λιπαρά είναι πολύ καλή αλλά λογικά η πλήρης θα είναι καλύτερη)
1 σφηνάκι ουίσκι
Αλάτι
Πιπέρι
Λίγο ελαιόλαδο

Εκτέλεση: Γεμίζουμε μισό ποτήρι του κρασιού με ελαιόλαδο και ρίχνουμε μέσα μία σκελίδα σκόρδο που έχουμε χαρακώσει σε αρκετά σημεία. Το αφήνουμε στην άκρη.

Βράζουμε τα μακαρόνια και μόλις είναι σχεδόν έτοιμα, κρατάμε στην άκρη δύο κουτάλες (ναι εννοώ τις μεγάλες της κουζίνας που χρησιμοποιούμε για να σερβίρουμε τις σούπες) με το νερό στο οποίο έβρασαν. Τα στραγγίζουμε και τα περιχύνουμε με το λάδι στο οποίο είχαμε κάνει "υποβρύχιο" το σκόρδο.

Σε ένα τηγάνι βάζουμε λίγο ελαιόλαδο και μόλις ζεσταθεί προσθέτουμε την άλλη σκελίδα του σκόρδου πολύ πολύ ψιλοκομμένη ή λιωμένη τα κουκουνάρια και τις πιπεριές. Σοτάρουμε για λίγα λεπτά σε μέτρια προς δυνατή φωτιά και προσθέτουμε τα μανιτάρια. Εδώ ίσως να χρειαστούμε λίγο ακόμα λαδάκι. Μόλις αναμειχθούν όλα τα υλικά και έχουν αρχίσει να ψήνονται τα σβήνουμε με το σφηνάκι ουίσκι. Τα ανακατεύουμε και μόλις εξατμισθεί το αλκοόλ (μετά από 2-3 λεπτά) προσθέτουμε την κρέμα γάλακτος τις σταγόνες από το σησαμέλαιο, το αλάτι και το πιπέρι.

Αφήνουμε τη σάλτσα να βράσει σε σιγανή φωτιά και μόλις πάρει μία καλή βράση προσθέτουμε την μία κουτάλα από το νερό που έχουμε κρατήσει. Αν τη θέλετε πιο αραιή προσθέστε κι άλλο νερό. Ανακατέψτε τα λίγο ώστε να ομογενοποιηθεί η σάλτσα και αφήστε τη να πάρει μία ακόμα βράση.

(Όταν κάνω μακαρόνια συνήθως τα σουρώνω 1'-2' νωρίτερα από την ώρα που αναγράφεται στη συσκευασία, τα περιχύνω με το λάδι και μετά τα αφήνω να βράσουν για 2 ακόμα λεπτά μέσα στη σάλτσα που έχω ετοιμάσει. Αν θέλετε ακολουθείτε και αυτό το βήμα)

Προσθέτετε φλούδες παρμεζάνα ή όποιο άλλο τυρί σας αρέσει

And when you're finished it will look like this...

Καλή σας απόλαυση!

Ελπίζω να έχω την κατανόησή σας για το ασυνάρτητο κείμενό μου και θα χαρώ πολύ να διαβάσω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας.

ΥΓ1: Οι τίτλοι των αναρτήσεων δεν έχουν πάντα άμεση σύνδεση με το κείμενο ή τη συνταγή,συνήθως προκείπτουν σπό συνειρμούς ...καγκουρό(πηδάω συνεχώς από το ένα θέμα στο άλλο)

"Always look on the bright side..."

Ξημέρωσε ξανά...και η μέρα προβλέπεται, για ακόμα μια φορά, δύσκολη Δεν πτοούμαι όμως...φοράω την καλή μου διάθεση( έχω άδεια σήμερα, και δεν θα αφήσω τίποτα να μου πάει στραβά), καταφέρνω να παραβλέψω ότι πρωί πρωί θα πάω στο Πανεπιστήμιο να δώσω ένα "παλούκι" μάθημα, βάζω τα ακουστικά οι U2 μου εύχονται "Have a nice day" οι Guns and Roses "Take me down to the Paradise city" και οι Jet με ρωτάνε..."Are you gonna be my girl?"

Ε, ναι λοιπόν είμαι full από θετική ενέργεια και πανέτοιμη να ξεκινήσω τη μέρα!Μόλις όμως βγω στη λεωφόρο, ο Γιάννης(Αγγελάκας) με προειδοποιεί "Δε χωράς πουθενά" και δεν εννοεί τις θέσεις του parking...Γιατί βλέπω παντού μίζερες φάτσες; Γιατί κανένας μα κανένας άνθρωπος δε χαμογελάει πια; Γιατί κανένας δεν απαντά σε μία ευδιάθετη καλημέρα; Γύρισαν από διακοπές και έχουν κοπεί τα φτερά τους;Τι να πω; Ότι είμαστε άξιοι της μοίρας μας θα πω.

Δουλεύουμε, αγχωνόμαστε, τρέχουμε να προλάβουμε...τι ακριβώς; Τις 10 maximum μέρες διακοπών; Σε αυτές τις 10 μέρες κρύβεται η ευτυχία μας; Και οι άλλες 355;;; Κάθε μέρα μπορεί να έχει όμορφες μικρές στιγμές. Εμείς τους βάζουμε ταμπέλες ("Εσύ είσαι μέρα διακοπών,εσύ είσαι καλή μέρα, εσύ είσαι καθημερινή ,βαρετή και μαύρη") και δεν τους επιτρέπουμε να μας εκπλήξουν, να μας αποκαλύψουν τις ομορφιές που βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας.

Δεν πετάω σε ροζ συννεφάκια. Ξέρω τι συμβαίνει γύρω μας. Με δαιμονίζει η αδικία που βλέπω γύρω μου, τρελαίνομαι με τον ωχαδερφισμό των γύρω μου και τα φουσκωμένα υπερεγώ. Βλέπω τα υποκριτικά χαμόγελα των πολιτικών, που προσπαθούν να δημιουργήσουν άβουλα στρατιωτάκια προγραμματισμένα να δουλεύουν να κοιτάνε την πάρτη τους να μην έχουν προσωπική ζωή και το Σ-Κ να "τα σπάνε" στα μπουζούκια.

Δεν λέω να παραβλέπουμε την πραγματικότητα,λέω όμως πως δεν επιτρέπω σε κανένα τέτοιο στρατιωτάκι να μου χαλάει καθημερινά την αισθητική και τη διάθεση. Ο καθ ένας είναι αυτό που νοιώθει,τη στιγμή που το εκφράζει. Το νησί, οι διακοπές, η ευτυχία, ζούνε μέσα μας. Στο χέρι μας και στο μυαλό μας είναι να τα ζήσουμε οποτεδήποτε και οπουδήποτε και να τα περάσουμε και στους γύρω μας...

Η σημερινή συνταγή λέγεται...

"Σοκολατένια καταπολέμιση της μιζέριας"

(Εισαγωγικά: Tο εν λόγω επιδόρπιο είναι κάτι ανάμεσα σε κεϊκ σοκολάτας, Brownies και mud cake.Διερωτόμαι μήπως το blog θα έπρεπε να το ονομάσω "κάτι σαν..." αφού όσες συνταγές έχω αναρτήσει είναι ένα μπέρδεμα συνταγών...τέλος πάντων.)

Υλικά:

400γρ σοκολάτα κουβερτούρα ( Κατά προτίμηση μαύρη κατάμαυρη 80% κακάο,γούστα είναι αυτά)

125γρ βούτυρο(Σε απλά ελληνικά...το μισό πακετάκι του βουτύρου ή της μαργαρίνης)

1/2 της κούπας αλεύρι που φουσκώνει

1/3 της κούπας κονιάκ( ή ακόμα καλύτερα Tia Maria ή Grand Marnier)

2 αυγά

Για άρωμα αν θέλετε προσθέτετε μια βανίλια ή ένα κουταλάκι απόσταγμα φυσικής βανίλιας ή αν θέλετε να του δώσετε άρωμα πορτοκάλι στη θέση του κονιάκ βάλτε grand marnier πορτοκάλι.

Εκτέλεση:

Βάζουμε σε bain marrie(Μια μεγάλη κατσαρόλα γεμάτη ως τη μέση με νερό, και από πάνω της ένα μικρότερο κατσαρολάκι όπου τοποθετούμε τα υλικά.Αυτός ο τρόπος μας βοηθά να λιώνουμε τα υλικά χωρίς να έρχονται σε άμεση επαφή με το μάτι της κουζίνας και να καίγονται...καμμένη σοκολάτα=μπλιαχ μπλιαχ μπλιαχ) τη σοκολάτα και το βούτυρο. Τα αφείνουμε να λιώσουν και τα ανακατεύουμε, μέχρι να γίνουν κάπως έτσι

Το κατεβάζουμε από τη φωτία και προσθέτουμε το μισό αλεύρι, το αλκοόλ, το υπόλοιπό αλεύρι και στη συνέχεια ένα ένα τα αυγά.Μετά την προσθήκη κάθε υλικού ανακατεύουμε ζωηρά και μετά περνάμε στο επόμενο...(κάποιες διευκρινήσεις μπορεί να κουράζουν ορισμένους, αλλά είναι διευκρινιστικές για τους αρχάριους.)

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς. Βουτυρώνουμε μια μακρόστενη φόρμα ή 6 ατομικά φορμάκια.Η στρογγυλή φόρμα του κέικ είναι πολύ μεγάλη και βαθιά για τη συγκεκριμένη συνταγή. Αν δεν έχετε μακρόστενη φόρμα, τα μακρόστενα ταψάκια αλουμινίου που έχουν τα super market είναι μιά χαρά και επιπλέον μετά δε θα έχετε και πλύσιμο...τέλεια!

Βάζουμε το μείγμα στη φόρμα και το ψήνουμε για 10-15 λεπτά το πολύ.Είναι η μοναδική συνταγή στην οποία κρατάω χρόνο.Δεν πρέπει να ψηθεί πολύ, για να μείνει το κέικ υγρό στο κέντρο.Μόλις κλείσει 10΄ στο φούρνο δείτε αν η επιφάνεια έχει ψηθεί( δηλαδή έχει γίνει λίγο σκληρή), αν ναι αφήστε το για ακόμα 1-2 λεπτά ΟΧΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ.

Et Voila!!

Το παγωτό είναι (όπως είχα υποσχεθεί την προηγούμενη φορά) βανίλια με macademia και καραμέλα...

Με τι θα το συνοδεύσω;

Ετοιμάζω ένα δυνατό καφέ φίλτρου και προσθέτω δύο σταγόνες απόσταγμα πορτοκαλιού δυο κουταλάκια του γλυκού Amaretto και γάλα( αυτό είναι προαιρετικό...όχι οτι τα άλλα είναι υποχρεωτικά, αλλά λέμε...)

ΥΓ: Το ξέρω ότι είμαι άθλια φωτογράφος, αλλά θέλω να απεικονίζω...περί τίνος πρόκειται

Καλή Απόλαυση...

Διόρθωση για τη συνταγή "Ο χαμένος αδερφός του Στρούντελ και της Τάρτας"

Όπως θα φανεί και στην πορεία η Blogger του My Kitchen is My Shrink είναι ένα άτομο κατ' εξοχήν αφηρημένο...Συνεπώς για "καλωσόρισμα" δε θα μπορούσα να μην "ανακατέψω" και λίγο το κείμενο. Και φυσικά σε ποιο άλλο σημείο θα γινόταν το λάθος? Μα φυσικά στο μέρος της εκτέλεσης...
Λοιπόν ευτυχώς το λάθος δεν είναι σημαντικό αλλά το κείμενο φαίνεται ασυνάρτητο.
Αφότου έχετε σοτάρει για λίγο τα μήλα, και έχετε προσθέσει τα αμύγδαλα τις σταφίδες τη
ζάχαρη και την κανέλα και είστε στο στάδιο του καραμελώματος της γέμισης...τότε προσθέτετε το Amaretto ή όποιο άλλο αλκοολούχο ποτό έχετε επιλέξει και στη συνέχεια(αν έχετε όρεξη και το έχετε ξανακάνει, χωρίς να πάρει φωτιά ο απορροφητήρας!!) με ένα μακρύ σπίρτο το φλαμπάρετε.
Ευχαριστώ για την κατανόηση.
Να έχετε μία όμορφη μέρα!

Σάββατο Μεσημέρι...κάτι να αλλάξει τη διάθεση

Είναι Σάββατο μεσημέρι λίγες μέρες πριν ξεκινήσει η εξεταστική μίας ακόμη εργαζόμενης-φοιτήτριας( ένας συνδυασμός που τους μήνες Ιανουάριο,Ιούνιο και Σεπτέμβριο σε κάνει να φλερτάρεις με την ιδέα να δοκιμάσεις το πρώτο σου lexo) .Η κουζίνα όμως είναι ακριβώς δίπλα...Μάλλον θα στραφώ προς τα εκεί.
Όταν όμως η έμπνευση σου έρχεται Σάββατο απόγευμα και το super market έχει να σε δει μια εβδομάδα, τότε επιστρατεύεις τη φαντασία σου.(Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, το να μαγειρεύεις με τα ελάχιστα υλικά που έχουν ξεμείνει σε ντουλάπια και ψυγείο, είναι κατά τη γνώμη μου η ωραιότερη και δημιουργικότερη αναμέτρηση με τον εαυτό μας.)
Λοιπόν... πίσω από πολλά παγάκια βρήκα ένα πακέτο ζύμη κουρού, φυσικά αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο γιατί αντικαθιστά επάξια την pate brisee(την κατεξοχήν βάση για τάρτες) την οποία λατρεύω αλλά πότε να προλάβεις να ζυμώσεις μετά τη δουλειά;Οπότε σχεδόν πάντα υπάρχει μια στην κατάψυξη.
Βρήκα επίσης 5 μήλα 3 εκ των οποίων ξινόμηλα, ένα πακετάκι(μάλλον 1/3 από το πακετάκι) σταφίδες, και λίγα αμύγδαλα φιλέ καβουρδισμένα (εντάξει παραδέχομαι ότι το αμύγδαλο φιλέ δεν το βρίσκεις εύκολα στα μισοάδεια ντουλάπια της κουζίνας αλλά εδώ στάθηκα τυχερή) πάντως και να μην τα έχετε στο σπίτι η συνταγή δεν θα παρεξηγηθεί.
και ακόμη πιο Με αυτά τα υλικά λοιπόν, η ιδέα για τη δημιουργία ενός μακρινού συγγενή του στρούντελ και ακόμα πιο μακρινού της τάρτας με μήλα μου χτύπησε την πόρτα.

Συνταγή για "Ο χαμένος αδερφός του Στρούντελ και της Τάρτας"

• 5 μήλα (αν κάποια από αυτά είναι πράσινα δεν πειράζει σ' αυτό το blog δεν κάνουμε ταξικούς φυλετικούς ή οποιουδήποτε είδους διαχωρισμούς)
• 1 πακέτο ζύμη κουρού (εξηγούμαι: 1 πακέτο=το 1 από τα 2 πακέτα που περιέχει η συσκευασία)
• 1/3 της κούπας σταφίδες ξανθές ή μαύρες, λιγότερες ή περισσότερες(προς επιβεβαίωση της ανωτέρω υποσημείωσης περί διαχωρισμών)
• 1 κούπα μαύρη ζάχαρη (Ας μη γίνω κουραστική...)
• 1/2 κούπα αμύγδαλα φιλέ
• χυμό από μισό λεμόνι
  
• 50 gr βούτυρο
• 2 κουταλάκια κανέλα
• 1 σφηνάκι Amaretto ή κάτι άλλο αλκοολούχο που να σας ταιριάζει στη γεύση.
• 1 κουταλια corn flour

Εκτέλεση:

Κόβουμε τα μήλα σε λεπτές φέτες και τα περιχύνουμε με το χυμό λεμόνι
Βάζουμε σε δυνατή φωτιά ένα αντικολλητικό τηγάνι με το βούτυρο και το αφήνουμε για ένα λεπτό. Μόλις αρχίσει να "ζωντανεύει" το βούτυρο ρίχνουμε τα μήλα και τα ανακατεύουμε για 3-4 λεπτά.
αμύγδαλα και αν έχουμε όρεξη (και το έχουμε ξανακάνει χωρίς να πάρει φωτιά ο Προσθέτουμε τη ζάχαρη τα αμύγδαλα την κανέλα και τις σταφίδες και ανακατεύουμε ζωηρά για δύο λεπτά. Η ζάχαρη θα αρχίσει να καραμελώνει αλλά λίγο πριν αρχίσει να γίνεται σκληρή καραμέλα,θα επέμβει το σφηνάκι του Αmaretto με το οποίο θα λούσουμε τα μήλα-σταφίδεςαπορροφητήρας) με ένα μακρύ σπίρτο το φλαμπάρουμε.


Και όπως έλεγε ο τύπος στο Art-Attack(τέλος πάντων όσοι το θυμούνται) : And when you finish...it looks like this

To αφήνουμε στην άκρη να κρυώσει και προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180.
Μετά από μισή ώρα το απλώνουμε πάνω στη ζύμη... κάπως έτσι

και στη συνέχεια το τυλίγουμε, και το τοποθετούμε σε ένα ταψί στο οποίο κατά προτίμηση έχουμε στρώσει ένα κομμάτι λαδόκολλα( η οποία βοηθά πρώτον στο να μην κολλήσει το γλυκό στο ταψί και αρχίσουμε να βρίζουμε και επιβαρύνουμε το κάρμα μας και δεύτερον για να μην έχουμε να πλένουμε με τις ώρες.)
Το βάζουμε στο φούρνο και(επειδή δεν έχω καλή σχέση με το χρόνο) μετά από 20 λεπτά αρχίζουμε να το κοιτάμε. Αν έχει γίνει χρυσαφένιο και λιγουρευτό το βγάζουμε και μόλις κρυώσει λίγο, το πασπαλίζουμε με ζάχαρη άχνη.

Καλοκαιριάτικα όμως που να τη βρεις την άχνη...Αν δεν βαριέσαι ή δεν έχεις διάβασμα...(εδώ καταρρέω) πας και μέχρι το περίπτερο και παίρνεις ένα ωραιότατο παγωτό βανίλια.( Ο δαίμονας των θερμίδων,που κακή του ώρα όπου και να 'ναι, μου θυμίζει ότι θα του ταίριαζε ακόμα περισσότερο ένα παγωτό βανίλια με macademia και καραμέλα...αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες).
Προσωπικά θα το απολαύσω στην ταράτσα ακούγοντας Ella Fitzgerald και πίνοντας ένα ποτηράκι Vinsanto (Ε είπαμε super-market δεν πήγα αλλά μια μικρή κάβα την έχω), ε...μπορεί να μου επιτρέψω και ένα τσιγάρο..!

Καλή Απόλαυση!




ΥΓ: Επειδή η παρούσα είναι και η πρώτη ανάρτηση που κάνω στο blog θέλω να ζητήσω συγνώμη αν έγινα κουραστική, αλλά αυτολογοκρίνομαι συνεχώς και αυτός ήταν και ο λόγος που απέφευγα να γράψω.
ΥΓ 2: Θα ήταν χαρά μου να διαβάσω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας.